دکتر تورج زینی‌وند | معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی

از آغاز انتشار خبر سقوط بالگرد حامل رئیس جمهور «مردمی»، «انقلابی»، «جهادی» و «مخلص»، حضرت آیت‌الله رئیسی و هیأت همراه تا خبر قطعی شهادت ایشان، یکی از طولانی‌ترین لحظات تلخ و تاریخی بر همگان بود.

در آن شب «تیره‌گون» و «سرد» ورزقان که هوا منتظر باران و برف بود، دل‌های مردم، نگران، سرگردان و پریشان خادم ملّت بود. گویی قرار نبود در پایان آن شب سیاه پر از نومیدی، سپیدی و امیدی باشد.

خستگی و دیرپایی لحظه‌ها، اخبار گوناگون و بعضاً متناقض، نیایش‌ها، توسل‌ها، آتش اضطراب و تشویش، چکیده حال همه مردم شریف ایران بود.

اما در آن بامدادی که آن شب بی‌انتها، پرده از روی خود برکشید و خبر شهادت خادم‌الرضا را در روز ولادت مولایش از رسانه‌ها و منابع رسمی اعلام شد، آخرین سفر و بلکه سفر ابدی سید محرومان را مخابره نمودند. آری! سید ابراهیم، تا پای جان برای مردم ایران زیست و اینگونه شهید راهِ خدمت شد:
(مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا) «احزاب /۲۳»