معصومه شادمان

در مکتب عاشورا سفر کردن شرط وصول به قله است و رحلت و رحیل در پیوند با حسین علیه‌السلام معنادار می‌شود که با شهادتش موجب شد تا عبادالله از حیرت و ضلالت بیرون آیند، هموست که ریل‌گذار اصلی مسیر حیات و سعادت آدمی است و بی‌شک آنکه حسینی زندگی کند و بمیرد در این دنیا به حیات طیبۀ واقعی زیسته و در آن دنیا به صلاح و فلاح خواهد رسید.
هنگامی که هویت انسان به چیزی گره بخورد، هست و نیستش با آن معنا می‌شود پس یقینا‌ً برای عزادار واقعی، شعائر محرم نه یک رسم و عادت و کلیشه بلکه هویتی است که هرگز زمان و مرز و جغرافیا نمی‌شناسد و هر چه این هویت به معنا و اصالت شعائر نزدیک تر و با آن عجین شود، بیشتر معنا پیدا کرده و عزادار واقعی در تمام حالات و طول سال دغدغه‌مند است که حقیقت و شخصیت خود را با جریان سیدالشهدا معنا کند، چرا که شعائر بودن محرم برخاسته از شعور و فهم و خرد و آگاهی اوست که در مکتب کربلا تفکر و عقل شرط حرکت است و مسیر روشن است به بهره مندی از فروغ و نور عقلی که در روضه ابا عبدالله صیقل بیشتری پیدا میکند و عزادار عاقل‌ترین است در پرتو رعایت و هدایت اباعبدالله الحسین، «وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ» پس عقل دفائنی پنهان شده انسانی در پرتو حجت‌الله صیقل مضاعف می‌یابد و اصل و اساس هویتی او را معنا می‌کند و در این میان آنچه مهم است، اصالتی است به نام پرچم سرخ سیدالشهدا علیه‌السلام البته به معنای عام، که در کنار پرچم تبلیغی که در ایام محرم و صفر به اهتزاز درمی‌آید نیازمند پرچم عزاداری علی‌الدوامی هستیم که جمع‌شدنی نیست و نامش همان «عزادار سیدالشهداست».
شیعۀ عزاداری که حیاتش و افعال درون و برون خانه‌اش پرچم تبلیغی علی‌الدوام مکتب عاشوراست و همواره با اخلاق و رفتار و سلوک و جنبه‌های اجتماعی حیاتش تبلیغ مکتب می‌کند در مسیر یاری حسین زمان.