اقتصاد » شهر و معماری » مقالات و یادداشت‌ها
کد خبر : 4337
سه شنبه - ۲۵ خرداد ۱۴۰۰ - ۰۹:۱۹

در بن‌بست پروژه‌های توسعه استان

در سال‌های اخیر اجرای پروژه‌های سرمایه‌گذاری و توسعه در استان کرمانشاه بسیار کند شده‌است. این رویداد علل فراوانی دارد که به صورت فشرده می‌توان آن را چنین ارزیابی کرد:

۱) تحریم‌های سنگین دولت آمریکا و قطع درآمدهای نفتی و ارزی که در تمام کشور موجب رکود اجرای طرح‌های دولت شد.

۲) عدم تخصیص به‌موقع منابع مالی و بودجه‌های اجرائی توسط دولت به سبب تحریم‌ها و عدم دریافت درآمدهای ناشی از صادرات.

۳) کسری سنگین بودجه سالیانه دولت، که اولویت تأمین منابع را پرداخت حقوق کارکنان و هزینه‌های جاری قرار داده است.

۴) وقوع سیل و زلزله که به صورت ناگهانی بخش بزرگی از بودجه دولت را برای جبران حوادث جابه‌جا کرد.

۵) در سطح استان نیز عدم تخصیص منابع مالی، نظام تصمیم‌گیری و اجراء را به طور کلی مختل کرد. به‌جز هزینه‌های جاری بیشتر هزینه‌های سرمایه‌ای استان تخصیص پیدا نکرده و لذا اجرای طرح‌های وابسته به آن متوقف شده‌است.

۶) بیشتر کاستی‌های استان مربوط به شهر کرمانشاه و پروژه‌های شهرداری است که موضوع آن با طرح‌ها و برنامه‌های دولت متفاوت است. بیشتر درآمد شهرداری کرمانشاه از محل احداث بنا و ساخت‌وسازها تأمین می‌شود. به سبب رکود بخش مسکن و کاهش شدید روند احداث بنا، شهرداری نیز همانند بخش دولت با کمبود شدید منابع درآمدی روبرو شده‌است. بخش دیگر درآمد شهرداری از محل سرمایه‌گذاری‌های عمومی در طرح‌های توسعه، تأمین می‌شود. توسعه صنایع در حریم شهر و گسترش خدمات پایه در شهرها، به منابع درآمد شهرداری می‌افزاید که در سال‌های اخیر علاقه به سرمایه‌گذاری در این بخش‌ها نیز به سبب رکود، فاقد جاذبه می‌باشد.

۷) به‌طورکلی در سطح شهر کرمانشاه، افزایش درآمد شهرداری ارتباط مستقیم با رونق فعالیت‌ها در فضای کسب‌وکار دارد اما این فضا هم دچار افت بارزی است و شهرداری از محل آن، درآمد قابل‌توجهی نداشته است.

۸) شهرداری کرمانشاه لازم است قابلیت سرمایه‌گذاری مردم در فضای کسب‌وکار را ارتقاء دهد و برای جلب مشارکت‌های مردمی در اجرای پروژه‌های توسعه، از تجارب شهرهای بزرگ و موفق استفاده کند.

۹) کاستی اصلی شهرداری در اجرای پروژه‌ها، فقدان برنامه‌ریزی و عدم ارتباط با مردم و شهروندان و عدم موفقیت در جلب همکاری‌های آنان است، بیشتر تلاش شهرداری کرمانشاه صرف امور عمرانی می‌گردد. هرچند که امور زیربنائی شهری اهمیت دارد ولی در پیوند با مردم امکان برنامه‌ریزی جامع توسعه ساختاری و همه‌جانبه شهری فراهم می‌شود.

در چنین شرایطی‌است که امکان اجرای پروژه‌های بزرگ توسعه و سرمایه‌گذاری محدود می‌گردد.